شبی ساکت و دلگیر،            خودم بودم و قلبی که ز غم بسته به زنجیر،

 و نزدیک اذان بود که پیچید به آفاق،                 همه نغمة تکبیر،     

  نوشتند که هنگام اذان دست به دامان خدا باش،   

                     و مشغول دعا باش که باز است به درگاه الهی در رحمت،

 و آن لحظه بود لحظة شیرین اجابت،         شدم غرق عبادت،

 دو چشمم همه‌ام اشک شد و روی لبانم همه سوگند که یا رب تو رهایم کن از این بند،

                 و گفتم به خدا بین دعایم که دلتنگ اذان سحر کرب و بلایم.

همان‌جا که دل از سوز فراغش شده بی‌تاب،               

                      همان‌جا که زده دست به دامان زمین خوشة مهتاب،

همان وادی سوز و عطش و درد،          همان وادی شرمندگی آب،  

همان وادی پاک حرم حضرت ارباب،          همان‌جا که زمینش همه نور است،

                پر از شور و شعور است،           حماسه است، غرور است،

 شرمنده‌تر از وادی طور است و فرش حرمش از پر حور است

 و بر مهدی زهرا همه شب راه عبور است،

              همان‌جا که حرم خانة دل‌هاست و عشقش همه در آب و گل ماست،

 زیارتگه زهراست،            عبادتگه موسی است،        دخیل حرمش حضرت عیسی است،

 چه زیباست، خدا محو تماشاست که یک سو حرم شاه، و یک سو حرم حضرت سقاست.

مکانی که قدم‌رنجه نموده است گل یاس،      تمامش کند از عشق و احساس،

 به لبهاش بود ذکر ابالفضل،          و دریای دو چشمش همه الماس،  

 همان کعبة کوچک کف‌العباس،           مکانی که در آن عشق زند موج،

 همان‌جا که زند پر به هوایش دل من هر دم و هر شب،

همان‌جا که به هر جای زمین هست نشان از قدم محترم حضرت زینب،

 همان خاک که هم بدر و احد، خندق و احزاب و حنین است

که دل از عالم هستی برباید، خیابان بهشتی که معروف به بین‌الحرمین است.